Een standaard ochtend in huize Bree. De wekker gaat. Ik spring onder de douche, nog heel even een momentje wakker worden voor mezelf. Terwijl ik onder de douche sta hoor ik mijn wekker voor de tweede keer gaan en een aantal alarmen op telefoons klinken uit de slaapkamers. Ze zouden nu allemaal wakker moeten worden. Theoretisch gezien. Ik heb een beeld van kinderen in nette pyjamaatjes die zich met schattig verward haar uitstrekken naast het bed en roepen dat het zulk prachtig weer is en dat oh zo'n zin hebben in een nieuwe dag. Niet hier. Niet in huize Bree. In badjas ga ik de bedden langs. Sanna is wakker en zit te spelen. Op mijn vraag of ze zich lekker gaat aankleden antwoordt ze: " Ja zo, éérst even dit... " Ik weet dat ze het ook gaat doen als ik haar even rustig laat afmaken waar ze mee bezig is. Jenneke ligt nog onder de deken. Dat wil zeggen: haar hoofd ligt nog onder de deken. De rest van dat lange lijfje steekt aan alle kanten onder de deken uit. Ze bromt wat als ik zeg dat het tijd is om uit bed te gaan. Ik weet dat ze over vijf minuten vanzelf komt.Het bed van Lucia kan ik overslaan. Dat staat er vooral voor de sier. Lucia zélf kan ik vinden in het grote bed van Merte. In dat bed vind ik een kluwen kind. Een kluwen met twee hoofden met verwarde haren en een heleboel benen en armen die niet meer de één of bij de ander lijken te horen. De vraag " Komen jullie eruit?" leidt tot een brom en een hoofd dat onder de dekens duikt en een " Eerst moet je me zoeken en knuffelen mama." De ochtend is weer begonnen, ik ga vast tafel dekken en aan de koffie.Het is nog vroeg. We hebben alle tijd. En ik weet dat we die weer hard nodig zullen hebben. Jenneke komt als eerste beneden. " Goeiemorgen mama," zegt en begint vervolgens een enorme stapel boterhammen te smeren. Niet te geloven wat dat sprietje van me naar binnen kan werken. Als ze het op heeft volgt er nog een stapel voor school. " Waarom maken ze die bakjes zo klein?"Inmiddels is Lucia ook beneden. In een jurkje. " Ga jij vandaag in je blote billen naar school," vraag ik lachend. Ik weet het antwoord al: " Onderbroeken vind ik zo saaaaaiiiii." Ze vindt tegenwoordig alles saaaaiiiii. Voorál onderbroeken en tanden poetsen. Ik stuur haar terug naar boven om die vreselijk saaie onderbroek tóch aan te gaan trekken. Sanna heb ik nog niet gezien. Die is nog steeds boven aan het spelen en de tijd vergeten. Zo nog maar een keer roepen dan. Merte is er wel. Met haar hoofd op haar armen slaapt ze verder aan de ontbijttafel. Ik weet dat ik zo nog even moet checken wat ze aanheeft. Ze is erg bezig met het zelf maken van kleding, super origineel en geweldig creatief, maar niet altijd geschikt om aan te trekken naar school. Daar denkt ze zelf héél anders over. Ik neem nog een slok koffie.Het ontbijt is achter de kiezen. De keuken is een ravage. Geen idee hoe het kan, maar het mes voor de chocopasta is op geen enkel plekje meer aan te raken zonder vieze vingers te krijgen. Het gezicht van Lucia ziet er hetzelfde uit. Er liggen boterhamkorstjes onder de tafel en de deksel van de pindakaas is weg. De zak brood is alweer leeg. Op! Hagelslag komt door de week bij ons niet op tafel. Je kunt vast wel bedenken waarom. De meisjes ruimen hun bord op en ik de rest. En dan begint het ' Grote klaarmaken om naar school te gaan' feest! " Mama waar is mijn tas? "" Mijn schoenen liggen nog buiten en het heeft geregend." " Ik wil iets meenemen naar school, ik weet nog niet wat maar ik ga het nu even boven zoeken." " Ik krijg mijn nieuwe schoenen niet aan, ze zijn stom. Ik wil nieuwe." Dit is het moment dat ik toch altijd íets minder relaxed en iets minder vriendelijk word. Ik vind het niet niks, vier meiden weer enigszins netjes, inclusief tas met eten en drinken, door dat gat van de deur richting auto te werken. Het begint erop te lijken dat we het gaan redden vandaag." Oh ja gym!" roept er één. En drie kinderen keren om op zoek naar hun gymtas, daarbij alles van de kapstok gooiend. De hond maakt van de gelegenheid gebruik om weer naar buiten te glippen en twee katten naar binnen. Verdorie. " Ik heb nog steeds geen goede gymschoenen," zegt Jenneke. Oh ja. Vergeten. Dat gaat op het lijstje. Dit is het moment dat ik ervan baal dat ik niet zo'n moeder ben die de avond ervoor alles bedenkt en netjes klaarlegt. Zo'n moeder die s morgens ruim op tijd met een ontspannen glimlach het schoolplein oploopt. Haar kinderen met mooie staartjes en vlechtjes, want daar heeft ze alle tijd en geduld voor. Een broodtrommel gevuld met iedere keer weer iets verrassends, uiteraard heel gezond. Ik ben al blij als alle haren geborsteld zijn! We zitten in de auto. Als we nú gaan rijden zijn we op tijd vandaag. Kan ik weer high fiven met de andere ouders die er, net als ik, moeite mee hebben om op tijd te komen. " Yes, vandaag is het ons gelukt!" roepen we dan tegen elkaar en lachen om onszelf. Ik start de auto terwijl er op de achterbank flink ruzie wordt gemaakt over wie waar gaat zitten. Dagelijkse kost. Als w dadelijk de straat uit zijn zet ik ons time-out liedje aan. Intense van Armin van Buuren. Tijdens dat nummer mag er niet gepraat worden, alleen geluisterd, daarna zijn de meeste irritaties wel weer verdwenen.We rijden de straat uit. Yes! Het lijkt erop dat we vandaag op tijd zullen zijn. Op de achterbank klinkt een stem: " Oh trouwens mama. Ik heb maar één schoen aan. De andere kon ik niet vinden. Is dat heel erg ? "Daar gaat mijn high five.

De meisjes zijn vandaag vrij. Een studiedag. Heerlijk, een rustig dagje na de sinterklaasdrukte.Ik heb een beeld van uitslapen, gezellig ontbijten, een eind wandelen, warme chocolademelk en vier kinderen die gelukzalig spelen met het nieuwe speelgoed van de Sint. Misschien wat kerstliedjes op de achtergrond, vanmiddag samen de kerstboom halen. Wie weet gaat het zelfs wel sneeuwen! Zo n Astrid Lindgren beeld, je kent vast de boeken van 'Winter in Bolderburen' wel. Of de serie Kerst met Linus.

Een rondje met mijn dochters over de markt. Ik heb ze kibbeling beloofd, dus staan we voor de viskraam. Ik heb net vijf bakjes besteld als ik in mijn ooghoek zie hoe een oude vrouw huilend iets tegen mijn dochter Jenneke zegt en op haar gaat leunen. Jenneke blijft keurig staan, maar weet duidelijk niet wat ze ermee aan moet. Mijn lange slungelige bijna-puber met dat oude huilende vrouwtje tegen zich aan. Ik zie in haar gezicht iets van intens medelijden en ongemak. Ik loop er gauw heen, ondersteun de vrouw en vraag of ik iets kan doen.

Begin van de avond. Ik heb gedoucht en kom beneden in een jurkje en mijn nieuwe rode laarzen. Ja inderdaad, ik had ook al rode laarzen. Maar deze zijn knalrood. Echt, deze had ik nog niet. Mijn dochter Merte bekijkt me van top tot teen." Mama, wat ben je mooi."" Wat lief dat je dat zegt, dank je wel."Merte is zo ongeveer de enige in huis die het ziet als ik iets nieuws heb gekocht, me mooi heb aangekleed of mijn haar anders zit.Ze ziet het óók als ik een lelijke pukkel heb, nodig mijn haar moet wassen of een gat in mijn sok heb. En ook dan kan ik haar kritische oordeel verwachten ?. " Mama, je hoeft nu niet meer af te vallen hoor, je bent perfect," zegt ze. Wow, wat een complimentjes vandaag !!Ik leg uit dat ik ook niet meer zo erg aan het afvallen ben, maar dat ik nu op dit gewicht wil blijven, en dat ik daarom sport en zoveel mogelijk gezond eet. ( Sanna roept er tussendoor dat ik dan dat laatste stukje taart óók niet stiekem had moeten opeten. Oeps, betrapt ? ). " Dus eigenlijk moet je nou je hele leven oppassen om niet dik te worden?"" Ja, eigenlijk komt het daar wel een beetje op neer. Maar dat vind ik niet erg."Ze zet grote ogen op. Ik zie haar denken. Met snoepjes maak je haar niet eens zo blij, maar een hele bak olijven werkt ze binnen no time weg. Ze is gek op sushi, kaas, pizza. En cola ( wat ze alleen met feestjes mag drinken, één glas, maar ik weet heus wel dat ze dat glas stiekem bijvult als ze denkt dat ik het niet zie ). " Oké, dan ga ik gewoon héél veel fietsen en rennen."Ze loopt weg, zichtbaar blij met deze oplossing. Ze pikt een stukje worst van het aanrecht en bekijkt me nog een keer. " En die rode laarzen passen sowieso over een paar jaar wel, mag ik die dan lenen?"

Met het begin van het nieuwe schooljaar kwam vorige week de vraag "Op welke sport willen jullie eigenlijk?" op tafel. Jenneke is daar al een tijdje over uit. Sinds ze deze zomer heel wat zwemwedstrijdjes van Marcel won, zowel boven als ónder water, wil ze nog maar één ding: nóg harder kunnen zwemmen. Wedstrijdzwemmen dus. Net als oma vroeger." Ik wil op turnen " roept Sanna. " Óf op atletiek, maar ik weet eigenlijk niet wat dat is "Merte heeft op school van haar nieuwe vriendinnetjes gehoord over hockey. Dát lijkt haar ook leuk : " want dan heb je zo'n leuk rokje aan met een broek eraan vast, want anders zie je je onderbroek. Welke kleuren zouden ze hebben ? En mag ik dan een eigen hockeystick ? Ik weet al welke kleur ik wil!" Dat ze eerst maar eens een keer moet gaan kijken vindt ze maar onzin. " Gaan we naar de stad mama?"" Huh waaróm?"" Voor dat nieuwe rokje voor hockey toch, duuuhhh "" Ik wil ook op hockey " zegt Sanna. " Want Maila en Rosalie zitten daar óók op." " Óf mag ik op jazzdance, dat is óók leuk!!"Woensdag mag Merte met twee vriendinnetjes mee naar een volleybal middag. Dolenthousiast komt ze thuis. Dít is wat ze wil gaan doen. Ze vertelt over de spelletjes die ze gedaan hebben, de kinderen die op volleybal zitten de dingen die ze al geleerd heeft.Daarna gaat ze naar boven. Kleren klaarleggen. " Want morgen is er écht les en dan ga ik weer hoor!" Een sportbroek, t shirt en een paar gympen gaan in een tas. " Ik doe eerst maar gewone kleren die lekker zitten mama. " Hè fijn, dit gaat het om de sport en niet om de kleding. " Maar ik wil wél een hoge staart in hoor, dat zwaait zo mooi heen en weer als je rent "" Ooh ja, dat staat ook mooi bij tennis, ik wil op tennis " zegt Sanna.