Een standaard ochtend in huize Bree.
De wekker gaat. Ik spring onder de douche, nog heel even een momentje wakker worden voor mezelf. Terwijl ik onder de douche sta hoor ik mijn wekker voor de tweede keer gaan en een aantal alarmen op telefoons klinken uit de slaapkamers. Ze zouden nu allemaal wakker moeten worden. Theoretisch gezien.
Ik heb een beeld van kinderen in nette pyjamaatjes die zich met schattig verward haar uitstrekken naast het bed en roepen dat het zulk prachtig weer is en dat oh zo'n zin hebben in een nieuwe dag.
Niet hier. Niet in huize Bree.
In badjas ga ik de bedden langs. Sanna is wakker en zit te spelen. Op mijn vraag of ze zich lekker gaat aankleden antwoordt ze: " Ja zo, éérst even dit... " Ik weet dat ze het ook gaat doen als ik haar even rustig laat afmaken waar ze mee bezig is.
Jenneke ligt nog onder de deken. Dat wil zeggen: haar hoofd ligt nog onder de deken. De rest van dat lange lijfje steekt aan alle kanten onder de deken uit. Ze bromt wat als ik zeg dat het tijd is om uit bed te gaan. Ik weet dat ze over vijf minuten vanzelf komt.
Het bed van Lucia kan ik overslaan. Dat staat er vooral voor de sier. Lucia zélf kan ik vinden in het grote bed van Merte. In dat bed vind ik een kluwen kind. Een kluwen met twee hoofden met verwarde haren en een heleboel benen en armen die niet meer de één of bij de ander lijken te horen. De vraag " Komen jullie eruit?" leidt tot een brom en een hoofd dat onder de dekens duikt en een " Eerst moet je me zoeken en knuffelen mama."
De ochtend is weer begonnen, ik ga vast tafel dekken en aan de koffie.
Het is nog vroeg. We hebben alle tijd. En ik weet dat we die weer hard nodig zullen hebben.
Jenneke komt als eerste beneden. " Goeiemorgen mama," zegt en begint vervolgens een enorme stapel boterhammen te smeren. Niet te geloven wat dat sprietje van me naar binnen kan werken. Als ze het op heeft volgt er nog een stapel voor school. " Waarom maken ze die bakjes zo klein?"
Inmiddels is Lucia ook beneden. In een jurkje. " Ga jij vandaag in je blote billen naar school," vraag ik lachend. Ik weet het antwoord al: " Onderbroeken vind ik zo saaaaaiiiii." Ze vindt tegenwoordig alles saaaaiiiii. Voorál onderbroeken en tanden poetsen.
Ik stuur haar terug naar boven om die vreselijk saaie onderbroek tóch aan te gaan trekken.
Sanna heb ik nog niet gezien. Die is nog steeds boven aan het spelen en de tijd vergeten. Zo nog maar een keer roepen dan.
Merte is er wel. Met haar hoofd op haar armen slaapt ze verder aan de ontbijttafel. Ik weet dat ik zo nog even moet checken wat ze aanheeft. Ze is erg bezig met het zelf maken van kleding, super origineel en geweldig creatief, maar niet altijd geschikt om aan te trekken naar school. Daar denkt ze zelf héél anders over.
Ik neem nog een slok koffie.
Het ontbijt is achter de kiezen. De keuken is een ravage. Geen idee hoe het kan, maar het mes voor de chocopasta is op geen enkel plekje meer aan te raken zonder vieze vingers te krijgen. Het gezicht van Lucia ziet er hetzelfde uit. Er liggen boterhamkorstjes onder de tafel en de deksel van de pindakaas is weg. De zak brood is alweer leeg. Op!
Hagelslag komt door de week bij ons niet op tafel. Je kunt vast wel bedenken waarom.
De meisjes ruimen hun bord op en ik de rest.
En dan begint het ' Grote klaarmaken om naar school te gaan' feest!
" Mama waar is mijn tas? "
" Mijn schoenen liggen nog buiten en het heeft geregend."
" Ik wil iets meenemen naar school, ik weet nog niet wat maar ik ga het nu even boven zoeken."
" Ik krijg mijn nieuwe schoenen niet aan, ze zijn stom. Ik wil nieuwe."
Dit is het moment dat ik toch altijd íets minder relaxed en iets minder vriendelijk word. Ik vind het niet niks, vier meiden weer enigszins netjes, inclusief tas met eten en drinken, door dat gat van de deur richting auto te werken.
Het begint erop te lijken dat we het gaan redden vandaag.
" Oh ja gym!" roept er één. En drie kinderen keren om op zoek naar hun gymtas, daarbij alles van de kapstok gooiend. De hond maakt van de gelegenheid gebruik om weer naar buiten te glippen en twee katten naar binnen. Verdorie.
" Ik heb nog steeds geen goede gymschoenen," zegt Jenneke. Oh ja. Vergeten. Dat gaat op het lijstje.
Dit is het moment dat ik ervan baal dat ik niet zo'n moeder ben die de avond ervoor alles bedenkt en netjes klaarlegt. Zo'n moeder die s morgens ruim op tijd met een ontspannen glimlach het schoolplein oploopt. Haar kinderen met mooie staartjes en vlechtjes, want daar heeft ze alle tijd en geduld voor. Een broodtrommel gevuld met iedere keer weer iets verrassends, uiteraard heel gezond.
Ik ben al blij als alle haren geborsteld zijn!
We zitten in de auto. Als we nú gaan rijden zijn we op tijd vandaag. Kan ik weer high fiven met de andere ouders die er, net als ik, moeite mee hebben om op tijd te komen. " Yes, vandaag is het ons gelukt!" roepen we dan tegen elkaar en lachen om onszelf.
Ik start de auto terwijl er op de achterbank flink ruzie wordt gemaakt over wie waar gaat zitten. Dagelijkse kost. Als w dadelijk de straat uit zijn zet ik ons time-out liedje aan. Intense van Armin van Buuren. Tijdens dat nummer mag er niet gepraat worden, alleen geluisterd, daarna zijn de meeste irritaties wel weer verdwenen.
We rijden de straat uit. Yes! Het lijkt erop dat we vandaag op tijd zullen zijn.
Op de achterbank klinkt een stem:
" Oh trouwens mama. Ik heb maar één schoen aan. De andere kon ik niet vinden. Is dat heel erg ? "
Daar gaat mijn high five.
Reactie plaatsen
Reacties