Het begon een jaar of twee geleden. Een van mijn dochters kon steeds niet goed in slaap komen. Ze had haar hoofdje vol met dingen waar ze niet aan wilde denken. Ze was bang dat er iemand in haar omgeving zou overlijden. Ze was angstig voor inbrekers, enge mannen en bijen op haar slaapkamer.

Hoe meer ik zei dat 'ze even moest proberen ergens anders aan te denken', hoe sterker de nare gedachten terugkwamen. Zo werkt dat nou eenmaal in een hoofd.

Op een avond was ik in een lollige bui en ik besloot het eens anders aan te pakken.

"Mama, ik kan niet slapen, ik moet steeds denken aan doodgaan."

"Dat geeft niets lieverd, zolang je maar niet aan dat ene denkt."

"Wat dan mama?"

"Als je maar niet denkt aan die dikke roze olifant die ik vanmiddag zag lopen. Echt, dat beest zag eruit joh. Knalroze, met een gele bikini. Het was geen gezicht!"

Samen verzinnen hoe deze olifant er verder uitzag zorgde voor een lollige stemming. Ik ging naar beneden met de mededeling dat ze nu echt niet meer mocht denken aan deze rare roze olifant. Ze ging slapen met een glimlach op haar gezicht en wij weten waar ze van heeft gedroomd.

Met vier dochters, die allemaal slecht slapen en regelmatig muizenissen in hun hoofd hebben, werd de roze olifant regelmatig tevoorschijn gehaald. Ze heeft bikini's , tutu's en skipakken aangehad. Ze verloor haar zwembroek in de zee en zakte door het bed. En op een dag, in de zomervakantie, besloot Merte de olifant te tekenen.

Op dat moment sloop er een idee in mijn hoofd. Heel langzaam. Heel voorzichtig. Ik duwde het weg en het kwam terug. Ik besloot het idee, om een boek van dit verhaal te maken, weg te stoppen. Dat zou ik toch helemaal niet kunnen? Daarvoor in de plaats kwam het idee om er dan een leuk filmpje van te maken. Gewoon voor mijn eigen kinderen, misschien een paar anderen.

Ik vroeg kinderen olifanten te tekenen. Mijn eigen kinderen, neefjes, kinderen van vriendinnen en kinderen in de groepen waar ik werkte. Ik bewerkte de filmpjes met leuke achtergronden en sprak de tekst in. 

Via Facebook kwam mijn filmpje bij veel mensen terecht. Geweldig leuke reacties heb ik ontvangen. Toen ik een paar weken later gezellig met een kopje koffie zat bij te praten met mijn neef ( eigenaar van uitgeverij 'Het Boekenschap' ) zei hij: "Johanne, ik heb je filmpje aan mijn kinderen laten zien en ze vonden het geweldig. Dit verhaal is boekwaardig."

Wauw. Dat wat ik zelf had weggestopt zei hij ineens hardop. Mijn reactie was: "Dat durf ik niet." Ik ben zo'n held...

Nadat hij me overtuigd had dat ik dat echt gewoon mag durven en dat het verhaal het waard is begon ik te stuiteren. Een prentenboek. Een prentenboek van mij!!

Inmiddels is er wat tijd overheen gegaan en afgelopen week zaten we weer met een kopje koffie in de theetuin in Almen. In de zon, met de laptop op schoot. En daar, op dat scherm, begon mijn boek vorm te krijgen. Zoals ik het steeds in gedachten voor me heb gezien. Een prachtig uniek prentenboek. Een boek voor kinderen die niet kunnen slapen omdat hun gedachten ze in de weg zitten. Een boek vol prachtige afbeeldingen, voor en door kinderen. Een boek met teksten die ervoor zorgen dat kinderen de olifantjes, met allemaal hun eigen eigenaardigheden, voor zich zien en hun angstige gedachten vergeten.

Mijn boek! Mijn boek dat erin bij gaat dragen dat kinderen met een glimlach gaan slapen.

Binnenkort zitten we weer bij elkaar. Daarna zijn we een heel eind. Ik hoop jullie ergens in het najaar mijn boek te kunnen laten zien.

Wordt vervolgd!