Heerlijk weer vandaag. Ik zit in de zon en check mijn Facebook. Deze reclame komt voorbij. En blijft hangen.
Nou is dat natuurlijk ook precies de bedoeling van reclame. Dat het blijft hangen. Dat je geïnteresseerd raakt in het product en het allerliefst: dat je het koopt.
Maar dat is niet de reden dat ik de reclame terug scroll en nog een keer bekijk.
De zin 'je zult vast alle hoofden op hol brengen' maakt iets los.
Ik voel irritatie. En flink ook!

Ik zie een prachtige slanke vrouw. Ze ligt erbij alsof ze is uitgegleden, wat natuurlijk heel goed mogelijk is bij een zwembad, en daarna een pose heeft aangenomen om het niet al teveel op te laten vallen: "Nee hoor, niets aan de hand, dit doe ik dagelijks." Ze heeft gauw haar glimmende zonnebril weer opgezet en het bikinibroekje gefatsoeneerd. Het ziet er allesbehalve relaxt uit.
Ik klik verder en zie alleen bikini's en badpakken.
Geen strakke zwembroek of knappe zwemmende man.
Trouwens, over zwemmen wordt überhaupt niets gezegd. Daar is deze badkleding niet voor bedoeld waarschijnlijk?

Tuurlijk. Ik vind het óók fijn om er op mijn best uit te zien op het zwembad. Voor mij is dat meestal een combinatie van iets waarvan ik weet dat het óók blijft zitten als ik een duik in het water neem, of als één van mijn dochters me op hun eigen lompe manier bespringt, en iets wat ik mooi vind en waar ik me fijn in voel.
Sinds ik flink ben afgevallen is het zwempak verruild voor een bikini. Niet om 'hoofden op hol te brengen,' maar omdat ik me daar gewoon mooier in voel. Meer vrouw. Omdat ik het mijn buik, waar vier prachtige dochters in gehuisd hebben, ook gun om zich te warmen in de zon.
Ik vind dat wij, vrouwen, meer mogen zijn bij het zwembad of op het strand dan alleen een moeder die de hele dag achter de kinderen aan rent om verdrinking te voorkomen, restjes ijs van de handdoek poetst en faciliteert in broodjes en drinken.
Maar ' hoofden op hol brengen'? Pffff..... Móet dat ?

Beste C&A. Prachtige vrouwen en prachtige bikini's. Maar ik heb al een bikini. Of eigenlijk: een heleboel.
Bikini's waar ik me mooi in voel en niet al teveel hoofden mee op hol breng. Wel zo rustig ook. Dat geeft me wat tijd om te luieren, met mijn kinderen te zwemmen of een boek te lezen. Sorry C&A, maar dat doe ik nou eenmaal liever.
Ik zie jullie bij het zwembad!.

Vandaag, precies tien jaar na de geboorte van onze tweeling, zijn wij de gelukkige opa en oma geworden van een Hatchimal tweeling.

Vanmorgen kreeg dochter Sanna voor haar verjaardag een ei. Een ei met stippels. Een énorm ei met stippels.
Het ei werd met grote ogen en een schreeuw van blijdschap in een paar tienerarmen gesloten.
" Dank je wel mama en papa, dit wilde ik het allerliefst!"
Dat was ons niet ontgaan.
Het woord Hatchimal werd de laatste weken veelvuldig genoemd. Te pas en te onpas.
" Weet je wat ik het liefst voor mijn verjaardag wil mama?"
" Ik denk dat ik dát wel weet schat."

Ik heb enorm getwijfeld. Zelf ben ik allesbehalve fan van speelgoed met geluid en batterijen. Zeker niet als je daar zoveel geld voor betaalt als voor deze draakjes. Ik denk tenminste dat het draakjes zijn.
Haar tweelingzus Merte vroeg lego. Daar kan ik wat mee, hoef ik niet over na te denken. Leuk, creatief, leerzaam en ( zeker niet onbelangrijk ) zonder geluid.
Sanna is van de gadgets. Haar verlanglijstje stond vol met, voor mij totaal onbekende, Engelse woorden:
hatchimal, beyblade, kidizoom.
Maar goed, het is haar verjaardag en haar wens. Dus een Hatchimal moest er komen.

De bedoeling van een Hatchimal, voor degenen onder ons die het geluk hebben dit niet te weten omdat ze niet dagelijks een YouTube filmpje onder hun neus geduwd krijgen, is dat je het ei uitbroedt en daarna de vers uitgekomen Hatchimal baby laat opgroeien tot een draakje dat kan spelen, zingen en praten.
Geduld en liefde zijn hierbij de sleutelwoorden.
Nou heeft Sanna van het tweede een overschot, maar geduld is haar niet ruimschoots toebedeeld.
Na twee minuten knuffelen met het ei, zoals ik tien jaar geleden met haar en haar zus deed, riep ze dan ook geïrriteerd:
" Wanneer komt hij er nu uit!".
" In het boekje staat dat dat wel vier uur kan duren Sanna, dus even geduld meisje."
" Zó lang!! Dan ben ik oud en hoeft het niet meer! Ik ga toch niet in het bejaardenhuis met een Hatchimal spelen!"

Om jullie een compleet beeld te geven: op de achtergrond krijst zusje Lucia van vier dat ze óók een Hatchimal wil.
En als Lucia krijst dan KRIJST ze.
Zus Jenneke van 11 bekijkt alles lachend, dit soort shizzle is aan haar totaal niet besteed. Tweelingzus Merte zit dolgelukkig naar haar doos lego te kijken en ziet en hoort niets anders meer.

Sanna aait ondertussen als een bezetene over het ei. Liefde onder tijdsdruk.
" Kom er eens uit!"
Binnen in het ei horen we geluidjes die lijken op snurken, af en toe een giechel.
" Hou op met snurken, word wakker en kom eruit, ik wil weten hoe je eruit ziet. Nu!"
" Wees maar blij dat ik iets geduldiger was 10 jaar geleden," zegt Marcel op een droog toontje tegen me.
Ik zie voor me dat hij me op de kop houdt en door elkaar rammelt, schreeuwend naar mijn buik: " kom eruit, nu!"
" Je weet dat een zwangerschap 9 maanden duurt Sanna, en dat je dan ook niet weet hoe je kindje eruit ziet?"
Een vernietigende blik is het antwoord.
En dan komt er een barst in het ei, en een plukje blauw donzig haar laat zich zien.
" Hij komt uit, hij komt uit!!!"
Sanna houdt het ei vast alsof het het kostbaarste is wat ze bezit. Dat is waarschijnlijk ook zo. Wat een aandoenlijk gezicht, ze is ineens één en al toewijding en aandacht.
Het ei barst verder open en een blauw pluizig draakje ( denk ik ) met de schattigste grote ogen ziet het levenslicht.
Sanna haalt het met de grootst mogelijke zorg uit het ei. Ze kijkt. En roept dan : " Er komt er nóg één!"
" Tja, dat had ik precies tien jaar geleden ook," zeg ik, " en toen kwam jij, dubbel geluk!" maar dat hoort ze niet.
Het tweede draakje wordt net zo voorzichtig als zijn tweelingbroertje uit het ei gehaald en beide Hatchimals worden in Sanna's armen gesloten..
" Mama, je bent oma," zegt ze.
Oma van twee blauwe draakjes.
Wie had dat ooit durven dromen.

Vandaag ben ik oma van een Hatchimal tweeling en is mijn eigen tweeling 10 geworden.
Twee blauwe draakjes en twee blonde tieners.
De één zit al uren geconcentreerd met de lego te spelen.
De ander is vandaag moeder geworden van twee draakjes. Twee draakjes die op dit moment even boven op de kast staan, " want ik word best een beetje moe van alle aandacht die ze steeds willen zeg," hoor ik Sanna zeggen. "
" Nu heb ik waar ik van droomde, dus ik moet weer een nieuwe droom bedenken.
Denk je dat ik volgend jaar een pony voor mijn verjaardag mag?"