De meisjes zijn vandaag vrij. Een studiedag. Heerlijk, een rustig dagje na de sinterklaasdrukte.
Ik heb een beeld van uitslapen, gezellig ontbijten, een eind wandelen, warme chocolademelk en vier kinderen die gelukzalig spelen met het nieuwe speelgoed van de Sint.
Misschien wat kerstliedjes op de achtergrond, vanmiddag samen de kerstboom halen. Wie weet gaat het zelfs wel sneeuwen!
Zo n Astrid Lindgren beeld, je kent vast de boeken van 'Winter in Bolderburen' wel.
Of de serie Kerst met Linus.
Ik word wakker, het is half negen dus: yes!! We hebben even uitgeslapen. Ik hoor een stemmetje. In Bolderburen of Kerst met Linus zijn dit de momenten dat ze elkaar lief goeiemorgen zeggen, in hun té schattige pyjamaatjes, rode wangetjes en blonde krulletjes. De ouders worden wakker met een gelukzalige glimlach en knuffelen elkaar en hun kinderen.
Mijn plaatje is maar héél iets anders: Marcel is al uren weg, ik voel me alsof ik door een vrachtwagen ben overreden ( wanneer leer ik nou toch eens dat uitslapen me geen goed doet ) en naast me staat een bijna-kleuter met bomvolle luier.
" Mag ik chips ?"
Ik til haar bij me in bed om even lekker te knuffelen, maar daar heeft dit dametje geen zin in. Met de luier bijna op haar knieën klimt ze weer uit mijn bed. " Ik heb honger."
Oké, tijd om eruit te gaan. We maken er wat leuks van vandaan. Gezellig zo'n studiedag. Eerst even lekker uitgebreid douchen, alle tijd vanochtend.
Als ik mijn haar sta te wassen komt Jenneke binnen : " Wie heeft mijn haarborstel gepikt?! " om vervolgens te bedenken dat dat Merte wel zal zijn geweest. Ze stormt naar haar slaapkamer om, de niets vermoedende en nog slapende, Merte even flink de waarheid te zeggen. Ik hoor vanaf mijn plek onder de heerlijke warme douche de stemmen uit Mertes slaapkamer komen. Niks geen vrolijke liefelijke kinderstemmetjes, maar gekijf van de bovenste plank. Met woorden die ik nog nooit in de boeken van Astrid heb kunnen ontdekken. Ach nou ja, ze zijn net wakker. Dadelijk wordt het gezellig !
Ik maak een lekker ontbijtje. Warme broodjes en een gekookt eitje.
Eitjes koken kan ik goed vinden de meiden. " Papa maakt snoteieren, maar die van mama zijn veel harder, want mama vergeet ze gewoon ". Ik dek de tafel en ondertussen gaat de telefoon. Terwijl ik met mijn moeder klets geef ik ondertussen nog even de broodnodige aanwijzingen: " Lucia, we gaan aan tafel, wacht even met je eitje afpellen, boven de bank is dat niet handig ", "Merte, dat is suiker dat is niet lekker op je ei ".
" Hang maar gauw op " zegt mijn moeder.
Halverwege het ontbijt ziet Sanna dat het sneeuwt. Ze is niet te houden. Móet naar buiten. Dat snap ik. " Kom Lucia, we gaan een sneeuwpop maken " roept ze. Ik vraag me af waar ze dat van gaan doen, de sneeuw is al verdwenen voordat het de grond heeft geraakt. Jassen, mutsen, sjaals, handschoenen, sneeuwlaarzen, álles wordt tevoorschijn getrokken. Mijn gang ziet eruit als de kinderkledingbeurs aan het eind van de avond : alles wat niet gebruikt wordt ligt op de grond. Ze verdwijnen met zijn tweetjes naar buiten op zoek naar de slee.
Die ligt achterin de schuur weet ik. Ik wil ze wel even helpen maar kan mijn schoenen niet vinden. Buiten zie ik een bijna-kleuter springen door de nattigheid.
Op schoenen maat 41.
" Mama, mag ik chips?" vraagt Jenneke.
Ik geniet van het tafereeltje buiten. Twee blonde meiden die samen een sneeuwdans doen rondom de slee. " Zo komt er meer sneeuw mama ". Lucia heeft twee blote Anna en Elsa barbies in haar hand. Ach, die worden vast niet meer anders van een beetje natte sneeuw. Als ze koud en nat zijn komen ze naar binnen. Te laat bedenken ze dat ze hun natte laarzen eigenlijk bij de deur uit hadden moeten doen. " Oepsie ".
Ik pak de dweil.
" Mag kerst met Linus aan ?"
Dat vind ik nou een goed idee. Even is het heerlijk rustig, kijken we samen naar onze gezamenlijke favoriete serie. We lachen om Klara Klever, mopperen op Marnix die kinderachtig doet en zingen Santa Lucia mee. " Mijn liedje " zegt Lucia en danst blij door de kamer.
Als dit geen Astrid sfeertje is...
Dáár is pas veel sneeuw " zegt Sanna.
" Poep " zegt Lucia. We lachen. Sneeuw is toch geen poep, rare meid.
" Ik heb in mijn broek gepoept "
Zucht. Dat doen ze in Bolderburen nou nóóit!
Ik zet de douche voor haar aan, mopper wat en loop weer naar beneden. Om meteen weer om te keren als ik glas hoor rinkelen. Merte heeft een kerstbal op haar slaapkamer laten vallen. " Haal maar stoffer en blik en ruim die zooi maar op " roep ik, terwijl ik onze buurhond een stuk playmobil uit zijn bek trek. Te laat, het is al kapot. Gelukkig is een Franse hond en kon hij het scheldwoord dat zijn kant op werd geslingerd toch niet verstaan.
Op de tafel is een glas limonade omgevallen. Mijn Bolderburenbui begint te veranderen in iets wat, om bij Astrid Lindgren te blijven, nog het meest overeenkomt met Katla uit de grot uit het boek ' De gebroeders Leeuwenhart.'
" Mama, mogen we nou chips?"
Geïrriteerd roep ik dat ik het zat ben. Er ligt een kapitaal aan nieuw speelgoed op de slaapkamers, ga daar maar spelen en laat mij even met rust. Ik word bekeken met een blik alsof ik de naarste moeder ter wereld ben. Misschien is dat ook zo.
Ze verdwijnen naar boven. Ik maak mezelf een kop koffie en zak in een stoel bij de kachel.
Boven wordt gespeeld. Gezellig gespeeld. Ik hoor de kindernaaimachine van Merte snorren. Sanna en Lucia spelen met de Playmobil. Jenneke zit te tekenen. Ik hoor zelfs een kerstmuziekje uit een de slaapkamers komen. Wauw! Het kan ! Geen gezeur en geen geruzie!! Geen gedoe! Ik geniet, doe eventjes mijn ogen dicht.
Ik droom over sneeuw, gezelligheid bij de kachel, een enorme kerstboom....
Naast me verschijnt een lief hoofdje. Rode wangetjes, blonde haartjes.
Ik hoor ik een lief klein kinderstemmetje ...
" Mama, mag ik chips ?"
Reactie plaatsen
Reacties