ADD: Mijn Pippi Langkous kind

" Ik ga morgen meedoen aan het schooldamtoernooi mama, we moeten dan ergens naartoe geloof ik. " Met die mededeling komt Sanna dinsdagmiddag thuis.

Oké... Leuk... Even schakelen. Wist ik niet, had ik even gemist ( dat gebeurt me nog wel eens  ), maar moet lukken!
" Kun jij dan eigenlijk dammen Sanna?" vraag ik. Ik heb het haar nog nooit zien doen.
" Weet ik niet, ik geloof dat we dat op school een paar keer gedaan hebben maar ik weet niet zeker of dat dammen was."
Oei...
Ik betrap mezelf meteen op mijn eigen gedachten:' Oh jee, ze kan niet dammen. Het arme kind staat voor gek morgen. Misschien kan ze beter ...' 
Ho STOP!! Ik roep mijn gedachten een halt toe. Dit is Sanna. Mijn ' Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan kind.' De instelling die haar ondanks haar zogenaamde stempeltjes altijd positief houdt. Dat wil ik zo houden. Dus weg met mijn beperkende gedachten, en mee in de hare.
Zij wil dit, vindt het leuk en dénkt dat ze het kan. Dus doet ze het. Zo werkt dat bij haar.
Ik kan zoveel leren van dit bijzonder kind van ons!
Het blijkt allemaal heel snel geregeld. Vijf kinderen van school doen mee, wij als ouders hebben onderling het vervoer en support verdeeld.
Ik ga de tweede helft van de middag.
Ik ben benieuwd !

Om drie uur loop ik binnen in het snikhete café in Laren.
Ik zie serieuze koppies, vrolijke koppies, nadenkende koppies, verbeten koppies en ergens daartussen het enthousiaste oververhitte hoofd van Sanna, naast het al even blije hoofd van vriendje Joep. ( " Ik heb nog nooit met hem gespeeld, maar ik vind hem zo grappig dus is hij mijn vriendje. " Simpel ! )
" Hee mama, daar ben je!" roept ze, ondertussen een zakje chips leegetend.
" Het is vet leuk! Ik heb alle potjes verloren maar dat geeft niets want Maila is heel goed, dus we verliezen denk ik niet."
Ondanks de vreselijke hitte ( waarom zetten ze niet even een raampje open? )  geniet ik nu al. 

Het toernooi gaat verder.
Sanna zit tegenover een jongetje van een andere school. Hij is heel serieus, Sanna ook. Althans, dat probeert ze.
Maar buiten wordt het donker, er zitten mooie lampjes in een boom en er spelen kinderen verstoppertje. Veel te zien dus!
Het jongetje wint. " Jíj bent goed zeg " hoor ik Sanna zeggen, " ik heb weer verloren. Niet erg!"
Het is afgelopen. Godzijdank!!
Hoe gezellig ook met de andere ouders, ik ben er wel een beetje klaar mee nu.
Het is inmiddels een uur later dan ik had verwacht.
De prijsuitreiking laat niet veel te raden over, maar moet uiteraard wel even afgewacht worden.
De één na laatste plaats hebben ze bemachtigd. " Geen laatste, dat komt door Maila " juicht Sanna. Het vaantje dat ze krijgt uitgereikt laat ze trots zien.
" Mijn prijs voor het meedoen " straalt ze.

Onderweg naar huis kletst ze aan één stuk door. Hoe gezellig het was, hoe grappig het was met Joep en Anne en hoe goed Maila en Gijs het deden. Dat ze chips heeft gehad én limonade.
" Ik ben zo trots op mezelf dat ik mee heb gedaan " zegt ze. " En ik vind het zo fijn dat ik van school mee mocht doen, ook al kan ik helemaal niet zo goed dammen. "
De tranen schieten in mijn ogen. Want hier zegt ze in één zin waar het om gaat. Wat wij voor haar willen. Wensen. Zochten. En gevonden lijken te hebben.
Mijn heerlijke van nature positieve enthousiaste kind dat de ruimte krijgt om mee te doen. Op haar eigen manier. Niet omdat ze zo goed is of omdat ze zichzelf ( zoals op sommige andere scholen ) gekwalificeerd heeft, maar omdat ze het graag wil.
Omdat ze het nog nooit gedaan heeft, maar denkt dat ze het kan.

Ik rijd de verkeerde kant op en we verdwalen hopeloos in het donker.
De, mij zo welbekende, stress slaat toe.
Ik moet ook nog koken. Mijn telefoon is bijna leeg. Als we maar niet zonder benzine komen te staan. Ik herken het hier even totaal niet in het donker. 
" Geeft niets mama, je rijdt áltijd verkeerd maar we komen heus wel thuis. Kijk, volgens mij is dat het huis van Tineke toch?"

De heerlijke positieve instelling van mijn dochter.
Mezelf accepteren zoals ik ben.
Ik moet dat ook toch eens wat vaker proberen.
Ik denk dat ik het wel kan....