Groene snottebellen #kleuterjuf #blog

Het is prachtig weer en ik mag invallen in groep 1. Wat wil een mens nog meer, want met kleuters zit je de hele dag op je billen met een kopje koffie buiten in de zon. Toch ?
Nee!!!

Ik kom binnen in een vrij klein lokaal op een niet al te grote school. Oké: klein lokaal, kleine school, dit wordt vast een rustige dag met niet al te veel kinderen. Ik haal een kopje koffie en loop terug naar het lokaal. De kinderen druppelen binnen. Groep 1, veel kinderen van net 4 en een aantal bijna 4. Jonkies.
Het druppelt maar verder. Bij 28 vierjarigen houdt het druppelen op. Het lokaal is propvol!

We beginnen in de kring. Gezellig. Dagen van de week, praten over het weer. Ik stel mezelf even voor en we tellen samen de jongens en de meisjes.

"Zijn er meer jongens of meer meisjes? Waarvan zijn er dan minder?" Ik twijfel of ik de rij jongens en meisjes naast elkaar zal maken, het maakt het verschil zo fijn inzichtelijk. Maar het idee om ze alle 28 weer terug naar hun eigen stoel te moeten krijgen houdt me tegen. 

" Juf, je vergeet de vertelkoffer."
Oké, de vertelkoffer. Dan gaan we dat doen. Ik laat me even informeren. Het blijkt zo te zijn dat één kind iets van huis in dit koffertje mag doen en daar iets over vertelt in de kring. Betreffend jongetje heeft een vliegtuigje meegenomen:
" Dit is mijn vliegtuigje. Het kan zó vliegen, maar ook zó, en ook zó en kijk, óók op de kop. "
Na een paar vragen van mij mogen ze kinderen allemaal een vraag stellen over het vliegtuigje.
" Want zo doen we dat altijd." 

" Is dit je mooiste vliegtuigje?"
" Waar heb je het gekocht?"
" Is dit écht je mooiste vliegtuigje?"
" Welke kleur heeft je vliegtuigje?"
" Vind je dit vliegtuigje mooi?"
" Vind je dit vliegtuigje echt super mooi?"
" Nee juf dat was niet precies dezelfde vraag, ik had het woordje super erbij!"
28 kinderen. Best veel!

' Super mooi gouden vliegtuigje' gaat weer in de tas en kan weer mee naar huis. Ik besluit nog even lekker voor te lezen.
Klein vierjarig ventje naast me aait ondertussen over mijn arm: " Ik vind je lief."
Een bladzijde verder wrijft hij steeds met zijn hoofdje tegen mijn arm, alsof hij kopjes geeft. Ik verwacht bijna dat hij zo gaat spinnen. 

" Je bent zo zacht en je ruikt zo lekker," verklaart hij met een verliefde blik.
Lief, schattig vind ik. Kleuters zijn zo open. Alleen die enorme groene snottebel zit me niet lekker, als die maar niet dadelijk...
Okeeeeee, te laat.
" Sorry juf," zegt hij.
" Geeft niets," zeg ik en onderdruk een kokhalsgeluid. Ik kan veel hebben, poepbroeken en spugende kinderen laten me koud. Maar groene snottebellen! 
IEUWWW!!

Terwijl ik naar de wasbak loop voor een doekje hoor ik luidruchtig gesnik.
" Ik wil naar mamaaaaaa."
Buurvrouw begint mee te doen: " Ik ooook."
Ik wijs rustig naar de pictogrammen om te laten zien wat we nog gaan doen voordat mama komt.
" Maar mijn broek is nat, ik heb geplast," huilt het vierjarige dametje verder.
" Ik oooookkkk," huilt haar buurvrouw.
Zucht. Ik neem gauw een slok van mijn koude koffie en ga op zoek naar schone kleren.

Wanneer iedereen weer fris en fruitig is, is het tijd voor ' spelen en werken. '
Binnen no time is het veel te kleine lokaal veranderd in een ontploft speelparadijs. Kralen, poppen, papier, puzzels en een treinbaan die onder de tafel doorloopt. Nou ja, ze spelen.
" Juf ik wil naar mamaaaaaa."
" Kom maar even lekker bij me zitten lieverd."
Dikke tranen op kleine wangetjes. Aandoenlijk..
De tweede dikke groene snottebel op mijn rok neem ik maar voor lief. 

Yes. We kunnen naar buiten. Het moment waarvan 'De Grote Onwetenden' zeggen: " Die juffen hebben het maar makkelijk, hele dagen buiten in de zon, " is aangebroken.
Even 28 vierjarigen helpen met schoenen aantrekken, " Hoezo ben jij je je schoenen kwijt, waar heb je ze dan uitgedaan?" en de zon in. Spelen!

Ik plof op de rand van de zandbak met een nieuwe kop koffie. Meteen komen er twee meisjes naast me zitten. Ze bekijken mijn gelakte nagels, rok en oorbellen. " Je bent mooi " is hun mening.
Lief. Waarschijnlijk hebben ze de groene snottebellen op mijn rok niet gezien.
Een jongetje valt achterover op de rand van de zandbak. Dat doet pijn, we doen er gauw een koud doekje op. Koude doekjes doen wonderen op deze leeftijd. Terwijl ik hem troost fietst een ander jongetje ons bijna omver. "Aan de kaaaaaaant, ik ben politie!"
" Juhuuuffff, ik ben mijn schoenen kwijt " komt een meisje vertellen. " Ik deed ze uit in de zandbak en daarna gingen we graven. Ze liggen ergens dáár," en ze wijst de zoeklocatie met een enorme armzwaai naar de zandbak aan. Oh daar staat mijn koffie ook nog zie ik. Op de rand van de zandbak. Koud.

Tegen de tijd dat de schoenen terecht zijn is het tijd om naar binnen te gaan. Het plein is nu voor een andere groep. Jammer, want een half uurtje spelen is wel weinig voor deze jonge kleuters. We ruimen op, ik haal de spelende vierjarigen uit alle hoeken en gaten en drijf ze als een volleerd schapendrijver naar binnen, onderweg nog een verdwaalde schoen oppakkend.
Schoenen uit, sloffen weer aan. Zijn ze er allemaal? 

We gaan opnieuw in de kring.
Ik besluit lekker te gaan zingen en ze doen allemaal uit volle borst mee. De wielen van de bus, clowntje heeft een rode neus en Roodkapje.
Een jongetje dat ik nog nauwelijks gehoord heb vandaag roept ineens tussen twee liedjes door: "Juf, kom je ook op mijn vinderkeestje?" Ik voel het kopjes geven weer tegen mijn arm. De snottebel maakt me niet eens meer zoveel uit.

Ik ruik plas. Een natte broek.
Een klein meisje begint te snikken. Ze wil naar mama. Ik neem haar op schoot.
En ik weet meteen wie degene is met de natte broek...

De halve dag is voorbij. Het is bijna 12 uur.
Ik ben moe. Heel moe. Er zit iets hards in mijn haar. Ik stink, mijn arm plakt, maar hé: ze vinden me lief en mooi! 
Ik drink mijn koude koffie. En glimlach. 

De eerste de beste die ooit nog zegt dat kleuterjuffen de hele dag buiten in de zon zitten krijgt een zandtaartje tegen zijn hoofd. En een natte plasbroek erachteraan. 
Als toetje een kopje koude koffie. Met groene snottebellen!!

We doen het met liefde!