Meidenvenijn

Vandaag sta ik voor groep 7.
Een leuke, maar pittige groep, met een aantal echte 'haantjes.'
Ze maken lol, net iets te grof, kijken of de ander wel lacht en weten niet van ophouden. Na een paar waarschuwingen roep ik de drie grootste herrieschoppers ( geweldig leuke jongens )  even stuk voor stuk bij me. Ik benoem wat ik ze zie doen. Ik leg uit wat het met mij doet, dat ik het vervelend vind dat ik steeds op ze moet wachten en spreek ze aan op hun gevoel van leiderschap. Vraag ze me te helpen deze dag samen rustig en fijn door te komen, ik zeg dat ik weet dat ik op ze kan rekenen. Ik breng ze in positie aan ' mijn kant.' Het werkt geweldig, de rest van de dag voelen ze zich mede-verantwoordelijk voor de rust in de groep.
Jongens, ik begrijp ze.

Maar dan: meisjes!
Ik vind ze geweldig hoor. Gelukkig maar want ik heb er zelf maar liefst vier. Maar meidengedoe en meidenvenijn, ik zal er nooit aan wennen.
Honingzoet gedrag en steken onder water.
Het bepalen van de rangorde: wie is de queenbee en wie delft het onderspit. Wie hoort erbij en wie niet.
Ik heb veel liever een vechtpartij over wél of géén doelpunt waar ik tussen een paar vuisten moet springen, dan een meidenstrijd die ik niet begrijp en zeer waarschijnlijk ook helemaal niet wíl begrijpen:
" Zij zei tegen haar dat ik had gezegd dat ze stom haar had. En nu is ze boos, maar ik heb dat helemaal niet gezegd. Een ander meisje zei dat. Ik heb alleen maar gezegd dat ze een beetje stonk, maar dat hoorde ze toch niet denk ik."
Met zijn allen staan ze dan voor je neus als je net een slok van je koude koffie wil nemen. Of jij dat dan wel even op wil lossen. Het liefst dadelijk na de pauze. Lekker lang er met zijn allen over praten, een kant kiezen, het slachtoffer uitgebreid troosten want het is zooooo oneerlijk allemaal. Alles minstens tien keer herkauwen, want dat gaat dan zo fijn van de rekentijd af.  Zo'n invaljuf trapt daar vast wel in.                                                                                                        

Dit gaat niet op voor twee meisjes in deze groep. Twee leuke stoere tantes. Deze meisjes hebben, volgens de rest van de klas, hun hele leven al een hekel aan elkaar. Dat beamen ze zelf ook volmondig. Niet achter elkaars rug, maar recht in het gezicht.
" Ik haat jou!"
" Ik haat jou nog veel meer."
Hun ogen spuwen vuur.
Dit is niet iets waar ik nu in één dag iets mee kan, dat is duidelijk. Dit zit dieper. Dus ik sta erbij en kijk ernaar. Vol verbazing, dat wel.  Want dit is geen standaard meidenvenijn. Dit is open en bloot, geen raadsels en geheimen.

Ze haten elkaar. Al hun hele leven.
Hoe duidelijk wil je het hebben?
Ik zie het gebeuren. De één loopt bij de ander langs de tafel en gooit het taalschrift op de grond. Niet zogenaamd per ongeluk, maar open en bloot. Duidelijke taal. De andere ' dame ' stuift op en deelt zonder enige vorm van twijfel een enorme dreun uit. Ze gaan letterlijk met elkaar op de vuist.                                         
Wow! Ik moet ertussen om ze te laten stoppen. Dit is me met meisjes nog nooit gebeurd. 
In de klas kijkt niemand ervan op.
" Dit doen ze echt áltijd juf," zegt een jongen tegen me. "Niet alleen bij jou hoor, bij de kleuters deden ze dat al."
Oooooh dat scheelt. Geruststellend. Héél geruststellend.
Bij de kleuters deden ze dit al. Dus. Laat het gaan laat het los.

Het is alweer voorbij. Mijn koffie is nog warm.
Meidenvenijn in een jongensjasje.
Ik geloof dat ik het wel kan waarderen!