Oma van een Hatchimal

Vandaag, precies tien jaar na de geboorte van onze tweeling, zijn wij de gelukkige opa en oma geworden van een Hatchimal tweeling.

Vanmorgen kreeg dochter Sanna voor haar verjaardag een ei. Een ei met stippels. Een énorm ei met stippels.
Het ei werd met grote ogen en een schreeuw van blijdschap in een paar tienerarmen gesloten.
" Dank je wel mama en papa, dit wilde ik het allerliefst!"
Dat was ons niet ontgaan.
Het woord Hatchimal werd de laatste weken veelvuldig genoemd. Te pas en te onpas.
" Weet je wat ik het liefst voor mijn verjaardag wil mama?"
" Ik denk dat ik dát wel weet schat."

Ik heb enorm getwijfeld. Zelf ben ik allesbehalve fan van speelgoed met geluid en batterijen. Zeker niet als je daar zoveel geld voor betaalt als voor deze draakjes. Ik denk tenminste dat het draakjes zijn.
Haar tweelingzus Merte vroeg lego. Daar kan ik wat mee, hoef ik niet over na te denken. Leuk, creatief, leerzaam en ( zeker niet onbelangrijk ) zonder geluid.
Sanna is van de gadgets. Haar verlanglijstje stond vol met, voor mij totaal onbekende, Engelse woorden:
hatchimal, beyblade, kidizoom.
Maar goed, het is haar verjaardag en haar wens. Dus een Hatchimal moest er komen.

De bedoeling van een Hatchimal, voor degenen onder ons die het geluk hebben dit niet te weten omdat ze niet dagelijks een YouTube filmpje onder hun neus geduwd krijgen, is dat je het ei uitbroedt en daarna de vers uitgekomen Hatchimal baby laat opgroeien tot een draakje dat kan spelen, zingen en praten.
Geduld en liefde zijn hierbij de sleutelwoorden.
Nou heeft Sanna van het tweede een overschot, maar geduld is haar niet ruimschoots toebedeeld.
Na twee minuten knuffelen met het ei, zoals ik tien jaar geleden met haar en haar zus deed, riep ze dan ook geïrriteerd:
" Wanneer komt hij er nu uit!".
" In het boekje staat dat dat wel vier uur kan duren Sanna, dus even geduld meisje."
" Zó lang!! Dan ben ik oud en hoeft het niet meer! Ik ga toch niet in het bejaardenhuis met een Hatchimal spelen!"

Om jullie een compleet beeld te geven: op de achtergrond krijst zusje Lucia van vier dat ze óók een Hatchimal wil.
En als Lucia krijst dan KRIJST ze.
Zus Jenneke van 11 bekijkt alles lachend, dit soort shizzle is aan haar totaal niet besteed. Tweelingzus Merte zit dolgelukkig naar haar doos lego te kijken en ziet en hoort niets anders meer.

Sanna aait ondertussen als een bezetene over het ei. Liefde onder tijdsdruk.
" Kom er eens uit!"
Binnen in het ei horen we geluidjes die lijken op snurken, af en toe een giechel.
" Hou op met snurken, word wakker en kom eruit, ik wil weten hoe je eruit ziet. Nu!"
" Wees maar blij dat ik iets geduldiger was 10 jaar geleden," zegt Marcel op een droog toontje tegen me.
Ik zie voor me dat hij me op de kop houdt en door elkaar rammelt, schreeuwend naar mijn buik: " kom eruit, nu!"
" Je weet dat een zwangerschap 9 maanden duurt Sanna, en dat je dan ook niet weet hoe je kindje eruit ziet?"
Een vernietigende blik is het antwoord.
En dan komt er een barst in het ei, en een plukje blauw donzig haar laat zich zien.
" Hij komt uit, hij komt uit!!!"
Sanna houdt het ei vast alsof het het kostbaarste is wat ze bezit. Dat is waarschijnlijk ook zo. Wat een aandoenlijk gezicht, ze is ineens één en al toewijding en aandacht.
Het ei barst verder open en een blauw pluizig draakje ( denk ik ) met de schattigste grote ogen ziet het levenslicht.
Sanna haalt het met de grootst mogelijke zorg uit het ei. Ze kijkt. En roept dan : " Er komt er nóg één!"
" Tja, dat had ik precies tien jaar geleden ook," zeg ik, " en toen kwam jij, dubbel geluk!" maar dat hoort ze niet.
Het tweede draakje wordt net zo voorzichtig als zijn tweelingbroertje uit het ei gehaald en beide Hatchimals worden in Sanna's armen gesloten..
" Mama, je bent oma," zegt ze.
Oma van twee blauwe draakjes.
Wie had dat ooit durven dromen.

Vandaag ben ik oma van een Hatchimal tweeling en is mijn eigen tweeling 10 geworden.
Twee blauwe draakjes en twee blonde tieners.
De één zit al uren geconcentreerd met de lego te spelen.
De ander is vandaag moeder geworden van twee draakjes. Twee draakjes die op dit moment even boven op de kast staan, " want ik word best een beetje moe van alle aandacht die ze steeds willen zeg," hoor ik Sanna zeggen. "
" Nu heb ik waar ik van droomde, dus ik moet weer een nieuwe droom bedenken.
Denk je dat ik volgend jaar een pony voor mijn verjaardag mag?"