Zwart eten

" Mama, eten we vandaag zwart, of kookt papa?"
Één van de vele opmerkingen hier in huis waar ik eigenlijk alleen maar vreselijk hard om moet lachen. Ik kan er dan ook gewoon écht niet omheen, het is waar: ik kan niet koken. Ik vind het niet leuk, ik heb het geduld niet. Ik ga ondertussen rustig wat anders doen, totdat één van mijn meiden roept: " Mama, horen die zwarte wolken boven het fornuis ?"
Mijn grootste blunder, ik word er nog steeds heerlijk mee gepest, is dat ik groente ging wokken en azijn had gebruikt ipv olie. Ik had het niet in de gaten. Het was werkelijk niet te eten, of je moet ervan houden dat je mond binnenstebuiten trekt in een soort pijnlijk vacuüm.
Sanna vroeg vorige week " Mama van wie heb jij leren koken ? Kookte oma vroeger ook zo vies?"
Nee, ik ben de enige. Mijn moeder kookt heerlijk. Mijn vader kookte niet vaak, maar zijn specialiteit Babi Pangang was niet te overtreffen.
Ook mijn zus en broer zetten heerlijke gerechten op tafel en ze vinden het nog leuk ook. Hoe bestaat het !!
Ik sta bekend om mijn broodjes waar je elkaar mee dood kunt slaan ( "Mama, er zat een rare steen in mijn broodtrommel vandaag " ), schnitzels waar je de helft van je mes in kwijt raakt en zelfs kant en klare pizza's weet ik prima te verpesten. Niets moeilijks aan hoor!!
De keer dat ik zelf erwtensoep maakte moest ik zelf halverwege de maaltijd weg. Tot groot geluk van de rest van mijn gezin: " Papa heeft de erwtensoep door de wc gespoeld en we hebben brood gegeten, maar dat mocht ik eigenlijk niet vertellen van papa."
Ik heb één gelukje. Ik ben met een man getrouwd die de heerlijkste gerechten op tafel zet en het nog eens leuk vind ook.
Mijn held! .
Op zondagavond kookt hij alvast voor maandag: " Dan weet ik tenminste dat ik fatsoenlijk te eten krijg na een dag hard werken."
Er zit wat in! Die dag dat we overgebleven poffertjes, zwarte gehaktballen en bonen uit blik ( wie zegt dat deze combi niet kan ? ) aten staat hem nog helder voor de geest.
De dag dat ik kip in de koelkast zag liggen en precies op dat moment een berichtje binnen kreeg " Blijf van de kip af, dat doe IK!" heeft hij waarschijnlijk die kip van een crematie en een einde in de groene container gered.
Toch zijn er een aantal dagen dat ik er niet aan ontkom. Dat zijn de dagen dat mijn kinderen met een opgetrokken neus in hun eten zitten te prikken en dingen zeggen als:
" Is dat serieus te eten?"
" Is dit voedsel?"
" Kookt papa morgen weer?"
Toen ik laatst iets op tafel zette wat, wonder boven wonder, niet zwart was, keek Sanna me met grote ogen aan: " Mama, heb jíj dit gemaakt? Wat goed, het is niet eens zwart!"
Altijd fijn, een compliment.
Goed. Het is niet anders.
Ik kan niet koken. En eigenlijk vind ik het prima, houd ik het heerlijk in stand.
Stttt niet verklappen hoor!!
Want wat ik niet kan hoef ik ook niet al te vaak te doen. En laat me dat nou gewoon heel goed uitkomen, want leuk ga ik het nooit vinden.
Dus blijf ik het proberen, maar niet al te hard.

Vandaag kreeg ik een appje :
180 graden, 45 minuten.
Ik keek in de koelkast. Ah lekker, lasagne. Gisteravond klaargemaakt door Marcel.
Oven aan op 180, dat kan ik!
45 minuten ? Oh tegen die tijd is Marcel wel thuis, die bedenkt dan wel dat de oven uit moet.
We hebben heerlijk gegeten!!
Wie zegt dat ik niet kan koken ?