Peuter in bed

Ons vakantiehuisje in Schoorl had vorig jaar, naast vijf gewone bedden, ook een campingbedje. Blindelings gingen wij ervanuit dat deze er nog steeds zou zijn. We kwamen erachter dat dit niet het geval was.
Oké, geen probleem, daar gaan we niet ingewikkeld over doen. Ze is al drie, Lucia kan ook prima met haar prachtige Frozen slaapzak in een hoekje van ons grote tweepersoons bed. Het is maar een paar nachtjes.

Na een lange dag met véél wandelen ( wat kan onze peuterdame dat fantastisch volhouden ) en veel buitenlucht zou ze vast wel lekker snel gaan slapen. Dachten we...
" Bed héél raar, " zei ze keer op keer, om er vervolgens weer uit te komen, " niet lapen, gek bed!". Marcel offerde zich op om er even bij te gaan liggen totdat ze zou slapen ( één en al zelfopoffering die man van mij ). Uiteindelijk sliepen ze allebei en dacht ik er lekker naast te kruipen. Wat nog niet zo makkelijk bleek. Onze slapende peuter lag namelijk over dwars in ons bed, in plaats van in het knusse hoekje dat ik haar had toebedacht. Haar hoofd op Marcel ( heerlijk zo'n kussen ), haar voeten op mijn plek. Ik legde haar voorzichtig recht en kroop ernaast. Ook best gezellig, zo'n warme slapende peuter naast je ( gebeurt niet zo vaak, we proberen ons bed toch echt óns bed te houden ). Heel eventjes... Want de positie waarin ze net had gelegen vond ze tóch aantrekkelijker. Alleen nu lag ik in de weg. Haar hoofdje werd opnieuw op Marcel gelegd en met haar kleine koude voetjes werd ik vakkundig aan de kant getrapt.
Dit zou een kort nachtje worden besefte ik inmiddels.
De rest van de nacht was een tactisch spel van het vinden van een plek waar we geen voeten, handjes, hoofdje en luierbillen in ons gezicht gedrukt kregen. Want stil liggen was er niet bij.
Vanmorgen om acht uur werd ik wakker. Naast me hoorde ik een lief stemmetje zingen:
" Olifantje in het bos
Laat je moeder toch niet los...
In de gloria, in de gloriaaaaaaa..
Hoeraaaaaa.
Koeiumorgu mama "

Wat een waardeloze nacht.
Wat een heerlijke manier om de dag te beginnen.