Juf Ank

Vandaag val ik in in groep 8. Deze groep heb ik twee weken geleden ook gedraaid, leuk stel! Nou begin ik de laatste tijd sowieso steeds meer de charme van groep 8 te zien.
De gesprekken, de humor, de beginnende puberteit, geweldig!
Ze komen binnendruppelen, ik sta met mijn kopje koffie bij de deur en geef ze afwisselend een hand of een high five.
" Leuk dat je er weer bent juf," zeggen er een aantal. Kijk, dat is natuurlijk altijd fijn om te horen.
Als ze allemaal zitten loop ik naar voren, wacht tot het stil is.
" Hallo allemaal," zeg ik vrolijk.
Ergens in mijn achterhoofd klinkt een soort waarschuwingsbelletje. Een vaag gevoel van herkenning. Ik kan er de vinger niet goed op leggen, heb ik iets verkeerd gezegd? Ik kan zo gauw niet bedenken wat het dan is. Ik zie een paar grinnikende gezichten. Zie je wel...
En ja hoor, daar komt het.
Eensgezind en tweestemmig ( wellicht door de verschillende baardjes in de keel ) klinkt het zangerig:
" Halloooo allemaal, wat fijn dat je er bent."
De luizenmoeder!!
Heerlijk, ik kan hier heel héél hard om lachen!!

We gaan aan het werk. Breuken en procenten. Flinke kost! Na mijn instructie mogen ze in tweetallen aan het werk, een paar kinderen gaan in de gang aan de slag.
Ik ben afwisselend in de gang en in de klas om te helpen waar dat nodig is. En het is nodig! Wanneer ik een tweetal op de gang verder heb geholpen en terug loop naar de klas is het daar rumoerig. Ik zie een jongen rondlopen die van alles aan het doen is behalve werken.
" Ach, dit is jammer zeg," zeg ik.
En meteen hoor ik ze weer. Die alarmbellen. Ik zie juf Ank voor me met haar fanatieke koppie. Terwijl ik zelf de link nog probeer te leggen tussen dit beeld en dat wat ik net heb gezegd, word ik door de klas geholpen:
" Hè, wat is dat nou toch jámmer. "
Oh nee, kan iemand me alsjeblieft even vertellen dat ik niet, en dan ook echt NIET op juf Ank lijk?!

Tijdens het eten en drinken praten we even over juf Ank. Want deze groep kijkt in de klas ' De luizenmoeder ' vertellen ze.
" Alleen afgelopen week mochten we het niet zien van juf, het was niet zo geschikt zei ze."
Een jongen die thuis wél heeft mogen kijken, of dat stiekem heeft gedaan, zegt met rode wangen: " Dat snap ik wel!" Op de vele vragen die zijn klasgenoten vervolgens op hem afvuren geeft hij wijselijk geen antwoord.
Een meisje dat gek is van paarden zegt glunderend: " Juf Ank heeft zo'n strakke nek, je ziet al die spieren heel goed. Een Arabieren nek. Prachtig!"
Mooi compliment voor juf Ank. Denk ik. Hoop ik. En zo kijken we dus blijkbaar allemaal op onze eigen manier en door onze eigen bril naar deze juf.

Ondertussen begin ik me af te vragen als wat voor juf ze mij zien. Ben ik een juf Ank? Ik hoop het eigenlijk niet. Al heeft deze juf ook zeker een paar ijzersterke kanten!
Al snel krijg ik daar, ongevraagd, antwoord op.
" Juf, ik vind jou geen juf Ank. Je bent vrolijk en grappig. "
Poe, gelukkig.
" Je hebt gelukkig ook niet van die strenge ogen en veel leukere kleren."
" Ja, " vult een ander meisje aan," ik zie juf Ank ook nog niet echt met zulke nagels lopen."
Ik bekijk mijn nagels.
" Ja, ze zijn wel erg roze hè," zeg ik.
" Dat zou juf Ank maar raar vinden, denk je niet?"

Ik hoor het waarschuwingssignaal in mijn achterhoofd. Ik zie het vermanende vingertje van juf Ank wijzen. Zonder roze nagellak uiteraard. Ik voel de opmerking dit keer al aankomen voordat hij gelanceerd wordt:

" Nee hoor, dat vindt juf Ank niet raar. Dat vindt juf Ank alleen héél bijzonder.