Op de fiets naar school. Merte en Jenneke fietsen voor me uit. Lucia zit achterop. Sanna naast me, haar vaste plek. Gelukkig ziet ze daar nog steeds vooral de grote mate van gezelligheid in en vergelijkt ze zichzelf niet met haar tweelingzus die me eigenlijk onderweg nauwelijks meer nodig heeft.
We zijn de straat nog niet uit : " stoooppppp!! Mijn veter zit vast". ( Hoe kan het ? Vijf minuten geleden waren ze toch écht gestrikt ). Ze stopt midden op de weg waar net de buurvrouw met de auto aan komt rijden. " Even aan de kant gaan staan Sanna." Operatie 'veter van de trapper' achter de rug fietsen we verder.
" Merte, je standaard zit niet goed" , roept en wijst ze, ondertussen een flinke zwaai makend naar de andere kant van de weg, die ik gelukkig kan opvangen ook al heb ik Lucia achterop.
We fietsen verder. Ze houdt zich keurig aan de regeltjes die we hebben afgesproken. Hand uitsteken, stoppen voor de weg, naar links en rechts kijken. Dat weet ze, zo moet het. Ze wil het zó graag goed doen. Let ook goed op of haar zussen het wel goed doen. En of Lucia wel lekker zit achterop. Ze stelt nog even een vraag over de bus die er aan komt rijden en zag nog net even dat eekhoorntje tijdens het oversteken. " Mama, kijk! "
" Ja leuk schat, let je op, er komt een auto aan."
Als we weer fietsen is ze weer met andere dingen bezig. " Wat een mooie bloemetjes hè mama, nu is het écht lente " straalt ze, half met haar fiets in de berm. " Het is ook zó fijn om weer een zomerjas aan te hebben," en ze wappert even met haar armen. Ik vind mezelf flauw, maar vraag toch of ze alsjeblieft haar handen aan haar stuur wil houden en waarschuw haar even voor die auto die ons inhaalt, maar ondertussen word ik zo blij van haar vrolijkheid om die bloemetjes in de berm die inderdaad prachtig zijn.
Mijn opmerking dat we nu aan het fietsen zijn en dat ze moet proberen haar aandacht daarbij te houden verandert niet veel. Ze probeert het écht wel, dat zie ik. Maar al die dingen die er onderweg te zien zijn... Al die vragen die gesteld moeten worden..
Ze scheurt véél te hard het fietsenhok bij school in. Ze rent terug, is nog wat vergeten maar gelukkig heeft ze een moeder die dat inmiddels weet en op haar blijft wachten tot ze alles heeft. Heus niet altijd even geduldig hoor, ik ben ook maar een mens ?
" Waar laat je je fietssleutel? In je jaszak? Doe je jaszak dan ook even dicht!"
De reserve sleutel was ze al na een uur kwijt, verstopt op een veilige plek, maar ze wist niet meer precies waar. Dus ze moet extra zuinig zijn op deze sleutel weet ze.
Ik krijg een dikke kus. Daar is ze nog lang niet te groot voor met haar 8 jaar. Ik ben de liefste moeder van de wereld vindt ze. Het tegendeel heb ik vanmorgen ook al van haar gehoord. Luidkeels, met woorden die hier niet herhaald zullen worden. En dat mag, al mag het natuurlijk niét. Ik weet waar het vandaan komt en dat ik uiteindelijk toch altijd weer de liefste ben.
Ik word blij van haar, ze ziet de kleine dingen en kan volop genieten. En ik maak me zorgen, want ze ziet ook veel dingen niét. Dit dametje van ons moet hard knokken om er te komen. Lang hebben we niet geweten waarom. Nu wel. Ze blijft dezelfde. Met al haar fantastische eigenschappen. Ik ben zó trots op haar!
Reactie plaatsen
Reacties