Vandaag is het 8 jaar geleden dat ik mijn vader voor de laatste keer een kus gaf. De laatste keer dat we naar elkaar zwaaiden, " Tot morgen," zeiden. Het was die nacht dat we naar het ziekenhuis raceten en net op tijd waren om nog heel even bij hem te mogen zijn.
Ik zal me áltijd afvragen of hij dat nog gemerkt heeft.
8 jaar geleden dat ik verdwaasd door de gang van het ziekenhuis liep, wachtend op de armen van Marcel die nog onderweg was.
Het ging zó snel.
Het was een koude, maar zonnige dag.
We hadden mijn vader begraven op de prachtige begraafplaats in Almen.
Met zijn allen liepen we weg van het graf. Mijn vader, die we nog de hele week bij ons hadden gehad - opgebaard in de achterkamer naast zijn piano, de kinderen spelend en kletsend om hem heen - moesten we nu achterlaten.
Mijn oudste dochter, net 4, raapte een mooi wit veertje van de grond en stopte het in mijn hand.
" Van opa, voor jou."
Ik dacht aan een bijzondere vrouw die, toen ik in Steenderen op de basisschool werkte, een keer een prachtige avond rondom rouw met ons deelde.
Ik dacht aan wat ze vertelde: " Als je een wit veertje op je pad vindt is je beschermengel in de buurt. "
Ik voelde me gesterkt.
Weg, maar nog steeds dichtbij. ❤
Het veertje ging thuis in een glazen potje.
Waar ik de eerste weken niet begreep dat de wereld gewoon doordraaide en mensen zich druk maakten over het weer, de benzineprijzen en de rij bij de kassa, werd de wereld op een gegeven moment toch weer groter dan alleen dat intense verdriet.
De aarde ging weer draaien.
Langzaam, en ik was het er eerst niet mee eens, maar toch. De zon mocht weer schijnen en ik durfde weer te lachen.
In de afgelopen jaren heb ik me vaak gesteund gevoeld door de witte veertjes op mijn pad op momenten dat ik met vragen rondliep of me verdrietig voelde.
Keer op keer wist ik wat ze me wilden zeggen.
Vaak lagen ze op voor de hand liggende plekken, soms onverklaarbaar. Op de drempel van het zomerhuisje de eerste keer dat we weer op vakantie gingen, de bestuurdersstoel op het moment dat ik huilend instapte, onder in een doos die ik uitpakte op de eerste dag dat ik weer aan het werk ging.
Steun en kracht voor wie erin wil geloven.
Vandaag bestaat mijn tekstbureau De taalgeest een jaar.
2 februari.
Nieuwe kansen naast gemis.
In mijn logo staat een veer.
Een veer die mij steunt en vertelt dat ik mag geloven in de kracht in mijzelf.
Reactie plaatsen
Reacties