In 2011 overleed mijn vader. Onze kinderen waren nog klein. Wij hebben ze erbij betrokken, zonder ze te dwingen, goed naar ze geluisterd. Op de kist van opa staan handafdrukken en hartjes van de kleinkinderen. Opa lag opgebaard in de achterkamer, onze kinderen speelden eromheen met de lego en autootjes en vertelden aan opa wat ze hadden beleefd die dag. Dat het maar stom was dat hij daar lag en niet gewoon piano speelde zodat ze even konden dansen.
Mijn dochters doen dat nog steeds. Iedere dag op weg naar school rijden we langs de begraafplaats. Iedere dag wordt opa even begroet en wordt er verteld wat er die dag op de planning staat. Soms een herinnering, of een spontane vraag. "Waar is opa nu? "
Opa hoort nog steeds bij ons leven. Zelfs voor onze jongste, die opa nooit heeft gekend.
Het heeft me destijds verwonderd hoe de kinderen ermee omgingen. Prachtig, ontroerend.
Ze huilden, ze dansten voor in de kerk en toen we na afloop van de dienst met zijn allen koffie dronken met opa's lievelingstaart zei mijn oudste voorzichtig: "Het lijkt wel een feestje! "
Ze zijn nu 7 jaar ouder, een andere levensfase, met nieuwe levensvragen. Ik vraag me soms af: hoe zouden ze er nu mee omgaan? En hoe zou ik ze daarmee kunnen helpen?
Rouw & Het kind
Zij nam een tijdje geleden een geweldig grote en dappere stap. Ze begon haar eigen bedrijf. En niet zomaar een bedrijf, nee, ze startte als uitvaartbegeleidster.
Bolina Aalderink uitvaartbegeleiding.
Niet makkelijk, maar prachtig!
Op 2 februari startte ik ook voor mezelf : tekstredactie en webredactie in combinatie met fotografie.
Ook niet altijd makkelijk, maar voor de meesten wel toegankelijker.
De meeste mensen hebben wel zin om even een leuk ontspannen blog te lezen tijdens een kopje koffie, maar informatie over uitvaartbegeleiding is dan toch een tikkeltje confronterend. Dat houd je liever nog even wat verder van je bed.
Jammer, want het is zo prachtig en zinvol wat ze doet.
We volgden elkaar via Facebook, het mooi en dapper van elkaar vindend hoe de ander aan de weg timmerde. Maar daar bleef het bij. Totdat ze contact met mij opnam:
" Ik heb ideeën over een boekje dat ik wil maken voor kinderen die met de dood in aanraking komen," zei ze, "er zijn er wel een aantal, maar ik mis iets."
" Maar verder dan ideeën kom ik niet. Ik zou graag jouw hulp willen hebben voor de teksten en de afbeeldingen, het spreekt me aan wat jij doet."
Toevallig had ik zelf ook al eens nagedacht over een soortgelijk boekje. Rouwverwerking bij kinderen is toch een beetje ' mijn dingetje '. Ik stuurde haar meteen iets op wat ik nog had bewaard en we bleken op één lijn.
Gisteren hebben we bij elkaar gezeten: brainstormen, bestaande boeken vergelijken, wat willen we wel en wat absoluut niet.
We zijn het eens!
De komende tijd ga ik aan de slag met dit vreselijke mooie, maar moeilijke, onderwerp.
Een boekje over rouwverwerking, voor kinderen van 6 tot 12. De leeftijd waarop ze gaan beseffen dat de dood onomkeerbaar is. De leeftijd waarop ze zich veel vragen gaan stellen. Vragen die wij als volwassenen óók niet altijd kunnen beantwoorden, maar waarvan we wel willen laten zien dat die er mogen zijn. Net als emoties: verdriet en boosheid, maar óók blijdschap.
Ik voel me dankbaar.
Dankbaar dat ik dit mag doen.
Dankbaar voor deze samenwerking.
Dankbaar voor dat wat wij samen misschien voor een aantal kinderen kunnen bijdragen in een moeilijke tijd.
Wordt vervolgd !!
Reageren en ervaringsverhalen worden erg op prijs gesteld, wellicht kunnen we daar wat mee!
Reactie plaatsen
Reacties