Heel veel jaar geleden begonnen mijn vader en ik samen een tekstbureau. Het opstarten deden we samen, de naam verzonnen we samen, de plannen maakten we samen. Uiteindelijk bleek ik, met kleine kinderen en een drukke baan, veel te weinig tijd te hebben om hierin daadwerkelijk te investeren. Daarbij had mijn vader veel meer ervaring na jarenlang leerplannen schrijven voor de SLO.
Maar ik keek mee. Ik dacht mee. Ik las mee. Ik leerde.
In 2011 overleed mijn vader plotseling. Een paar weken na de begrafenis stond de doos met boeken van de methode Timboektoe op de stoep. Hij had het nog nét kunnen afmaken, maar heeft het resultaat nooit gezien. Ik wel. Ik was trots. Trots en heel verdrietig.
Ik had meegekeken, meegedacht en meegelezen. Geleerd.
De taalgeest.
Tijdens een burn out, niet zo lang geleden, ' kreeg ik de geest. ' Ik wilde niet meer automatisch doorhobbelen op het pad waar ik ooit op beland was. Ik wilde dát wat ik altijd deed zonder het te laten zien nu ruimte geven.
Ik ging schrijven, bloggen, fotograferen. Dát was wat ik wilde doen. Ik ging mijn hart volgen.
Ik schrijf in de geest van mijn vader, dit is één van de vele dingen die hij me heeft meegegeven.
Zijn taalgeest.
Ik weet dat hij met me meekijkt, meedenkt en meeleest.
Bedankt pap, voor wat ik van je leerde.
Reactie plaatsen
Reacties